From HEIL GAP ( or mind the GAP)
Χμ, το έγγραφο επτά σελίδων του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γιάν(ν)η Βαρουφάκη "θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί από την νεοφιλελέυθερη Μάργκαρετ Θάτσερ" ... καθώς με αυτό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει όχι μόνο την πλήρη υποταγή της στις υπαγορεύσεις της ΕΕ, αλλά ανακοινώνει και περικοπές των κοινωνικών δαπανών που υπερβαίνουν κατά πολύ εκείνα που εφαρμόζονται από τις προηγούμενες συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις συνεργασίας (πασοκ - νδ – δημαρ – λαος) …
Στην ενότητα "δημόσιες δαπάνες" αναφέρει: "Οι ελληνικές αρχές θα επανεξετάσουν τον έλεγχο των δαπανών σε κάθε τομέα των κρατικών δαπανών" (π.χ., την εκπαίδευση, την άμυνα, τις μεταφορές, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις κοινωνικές παροχές).
Στην ενότητα με τίτλο «Η ιδιωτικοποίηση και η διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου,« ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται "να μην αναιρέσει τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί " και δεν αποκλείει το ενδεχόμενο περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεων.
Το έγγραφο αναφέρει για «μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που προορίζονται για τη δημιουργία ενός "καλύτερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος.»
Για το σκοπό αυτό, η κυβέρνηση εγκαταλείπει ουσιαστικά τα αιτήματα για αύξηση του κατώτατου μισθού, μία από τις κύριες προεκλογικές υποσχέσεις της.
«Το πεδίο εφαρμογής και το χρονοδιάγραμμα των αλλαγών με τον κατώτατο μισθό θα γίνει σε συνεννόηση με τους κοινωνικούς εταίρους την Ευρωπαϊκή και τα διεθνή θεσμικά όργανα ( χμ, ... την πρώην τρόικα ).»
Με άλλα λόγια, οι τράπεζες θα αποφασίσουν αν πρέπει ή όχι να αυξήσουν τους μισθούς στην Ελλάδα, όταν για πολλοί εργαζόμενους οι μισθοί έχουν μειωθεί μεχρι και το 50 τοις εκατό!
Το έγγραφο του κυρίου Βαρουφάκη δεν προκαλεί ουδεμία έκπληξη σε όσους έχουμε παρακολουθήσει την πολιτική του κκε- εσωτερικού δηλαδή του πρώην ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε προέρχεται από έναν άνδρα που έχει δηλώσει ότι ως έργο του είναι να διασώσει την ΕΕ και τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και από μια κυβέρνηση της ψευδοαριστεράς η όποια όπως ακριβώς και οι προκάτοχοί της έχει υποταχθεί στις προσταγές της ΕΕ και των χρηματοπιστωτικών αγορών, την κυβέρνηση των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον κύριο Τσίπρα ... οι οποίοι ακόμα και μετά από πέντε χρόνια βάναυσης λιτότητας, έχουν το θράσος να ζητούν σήμερα περισσότερες θυσίες από τους Έλληνες !
Και αντί αυτού σήμερα φτάνουμε όχι μόνο στην αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων αλλά και στην ταπείνωση της πατρίδας μας από την ΕΕ … όπως ακριβώς γράφουν και όλα τα μεγάλα δυτικά έντυπα τις δυο –τρεις τελευταίες ημέρες …
Ενώ λοιπόν ο κύριος Τσίπρας και απολογητές του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να παρουσιάσουν την άθλια προδοσία της κυβέρνησης του ως μια ηρωική νίκη, ο Τύπος στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μασά τα λόγια του σχετικά με το μέγεθος της συνθηκολόγησης του.
«Αυτό που έμελλε να είναι η πρόκληση για τη γερμανική οικονομική ορθοδοξία, απέτυχε», γράφει η εφημερίδα Financial Times του Λονδίνου. «Οι Γερμανοί επικράτησαν σε όλα τα ουσιαστικά ζητήματα."
Η Frankfurter Allgemeine Zeitung αναφέρει: "Με τη νέα κυβέρνηση υπό την ηγεσία της αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα συνεχίζει το παλιό πρόγραμμα διάσωσης. Η χρηματοδότηση θα παρέχεται μόνο εάν η χώρα αναλαμβάνει μεταρρυθμίσεις. "
Η Le Monde περιγράφει τη συμφωνία χωρίς περιστροφές: «Η Αθήνα υπόσχεται να ολοκληρώσει το έργο της προηγούμενης συντηρητικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, θεσπίζοντας μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται από την τρόικα των πιστωτών (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) που δεν έχουν ακόμη τεθεί σε εφαρμογή.»
Και η Wall Street Journal, απολαμβάνοντας το θέαμα της παράδοσης του Τσίπρα προς την ΕΕ, προβλέπει περαιτέρω εξευτελισμούς
«Ο κ Α. Τσίπρας έχει συνθηκολογήσει σε πολλά θέματα την περασμένη εβδομάδα ... Αλλά και πάλι πέρα από κάθε αμφιβολία θα πρέπει να υποταχθούν σε πολλά περισσότερα αν είναι σοβαροί για την παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ.»
Εν αντιθέσει με την δημαγωγία του κυρίου Τσίπρα, που προορίζονταν κυρίως για να εξαπατηθούν και να αποπροσανατολιστούν οι άνθρωποι που εργάζονται στην Ελλάδα, τελικά η διαπραγματευτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ καθορίστηκε εξ ολοκλήρου από την υποταγή στα συμφέροντα της ευρωπαϊκής πολιτικοοικονομικης ελίτ.
Ακόμη και στις πιο άθλιες ιστορία της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, είναι δύσκολο να βρεθεί ένα παράδειγμα εξαπάτησης, κυνισμού και πραγματικά αηδιαστικής δειλίας, που να ταιριάζει με εκείνη του νέου μας πρωθυπουργού κυρίου Τσίπρα.
Και τώρα τι κάνουμε ;;; Μήπως εξέγερση ;;; Χμ, ας αρχίσει ... απο τούς συριζαίους !!!
Χμ, πάμε λοιπόν τώρα να παρακολουθήσουμε την συνέχεια «της εξέγερσης στον ΣΥΡΙΖΑ» καθώς το μέλος της κεντρικής επιτροπής του ο κ. Στάθης Κουβελάκης γραφεί πως … "η Στρατηγική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποτύχει παταγωδώς"!
Ένα από τα άτομα που μπορούν να ξεκινήσουν μια εξέγερση μέσα στον ίδια τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και ο Στάθης Κουβελάκης … μέλος της κεντρικής επιτροπής της ψευδο-αριστερής αυτής οργάνωσης από τον Νοέμβριο του 2012, καθηγητής πολιτικής θεωρίας από το 2002 στο King's College του πανεπιστημίου του Λονδίνου …. και να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να καταρρέει όχι μόνο στα μάτια του παραμυθιασμένου ελληνικού λάου αλλά και των κομματικών του οργάνων που … «συνέργησαν σ΄αυτή την ψευδαίσθηση» … μετά την αποδοχή των «διαπραγματεύσεων» της περασμένης εβδομάδας.
Το ευρωπαϊκό όραμα - CNBC: Γιατί η Ελλάδα δεν θα αποπληρώσει ποτέ το χρέος της
Τι ηττήθηκε στο Eurogroup – και πως να μην οριστικοποιηθεί … Του Στάθη Κουβελάκη
https://eleutheriellada.wordpress.com/2015/02/24/t%CE%B9-%CE%B7%CF%84%CF%84%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF-eurogroup-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA/#more-67076
Ή .... Η εναλλακτική λύση στην Ελλάδα: Η στρατηγική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποτύχει παταγωδώς. Αλλά δεν είναι πολύ αργά για να αποφευχθεί η ολική ήττα. ...από τον Στάθη Κουβελάκη
https://www.jacobinmag.com/2015/02/syriza-greece-eurogroup-kouvelakis/
ΜΕΡΙΚΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Κ. ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ
Ας αρχίσουμε από το προφανές -το οποίο κάποιοι επιμένουν να αρνούνται για λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω: η συμφωνία στην οποία σύρθηκε η ελληνική κυβέρνηση στο Eurogroup της Παρασκευής συνιστά κατά κράτος υποχώρηση της ελληνικής πλευράς.
Και τούτο γιατί αποτελεί, πολύ συνοπτικά: 1) παράταση της μνημονιακού καθεστώτος 2) αναγνώριση της δανειακής σύμβασης και του συνόλου του χρέους 3) παράταση του καθεστώτος «εποπτείας», δηλαδή της τροϊκανής κηδεμονίας με άλλο όνομα 4) προληπτική ακύρωση της δυνατότητας υλοποίησης του προγράμματος του Σύριζα. Μια τέτοιας έκτασης αποτυχία δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι, ατύχημα, ούτε αποτέλεσμα κάποιου λάθος χειρισμού. Αποτελεί ήττα ενός συγκεκριμένου πολιτικού σκεπτικού στο οποίο στηρίχθηκε όλη η τώρα προσέγγιση της κυβέρνησης Σύριζα.
Σε ότι αφορά το χρέος, το κείμενο αναφέρει πως «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα». Με άλλα λόγια ξεχάστε οποιαδήποτε συζήτηση για «κούρεμα», «απομείωση» και πολύ περισσότερο βέβαια για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους». Η όποια μελλοντική «ελάφρυνση» μπορεί να γίνει μόνο στη βάση των όσων είχαν προταθεί στην απόφαση του Νοέμβρη του 2012, δηλαδή μείωση των επιτοκίων και επιμήκυνση, που ως γνωστόν ελάχιστα αλλάζουν το βάρος της εξυπηρέτησης του χρέους, το οποίο αφορά μόνο την πληρωμή τόκων που είναι ήδη πολύ χαμηλοί[2] .
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Διότι για την αποπληρωμή του χρέους η ελληνική πλευρά δέχεται πλήρως το πλαίσιο των αποφάσεων του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012, επί τριμερούς κυβέρνησης Σαμαρά[3] , που περιελάμβανε τις εξής δεσμεύσεις: πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 4,5% από το 2016[4] , επιτάχυνση ιδιωτικοποιήσεων και σύσταση ενός ειδικού λογαριασμού για την εξυπηρέτηση του χρέους στον οποίο το ελληνικό δημόσιο μεταφέρει όλα τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, τα πρωτογενή πλεονάσματα, και το 30% τυχόν επιπλέον πλεονασμάτων με σκοπό την εξυπηρέτηση του χρέους. Γι αυτό εξ’άλλου και το κείμενο της Παρασκευής δεν κάνει λόγο μόνο για πλεονάσματα αλλά και για άλλα «οικονομικά έσοδα».
Σε κάθε περίπτωση, η καρδιά της μνημονιακής λεηλασίας, δηλαδή η επίτευξη εξωφρενικών πρωτογενών πλεονασμάτων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με αποκλειστικό αποδέκτη τις τσέπες των δανειστών παραμένει άθικτη. Η μοναδική υποψία χαλάρωσης είναι ότι για τον «στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος του (τρέχοντος) έτους» υπάρχει η ασαφής διατύπωση ότι «οι θεσμοί θα λάβουν υπόψιν τις οικονομικές συνθήκες του 2015».
Η απόρριψη όλων των ελληνικών αιτημάτων δεν ήταν όμως αρκετή για τους Ευρωπαίους. Έπρεπε με κάθε τρόπο να δεθούν τα χέρια της κυβέρνησης Σύριζα, έτσι ώστε να αποδειχθεί στην πράξη ότι, όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα και το πολιτικό πρόσημο της κυβέρνησης που προκύπτει, καμιά ανατροπή της λιτότητας δεν είναι εφικτή εντός του υπάρχοντος ευρωπαϊκού πλαισίου. Όπως δήλωσε εύγλωττα ο Γιούνκερ «δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών συνθηκών».
Και αυτό προβλέπεται να γίνει με δύο τρόπους: πρώτον, όπως αναφέρει το κείμενο, «οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από κάθε ανατροπή μέτρων ή μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές αυτές και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν αρνητικές συνέπειες στους δημοσιονομικούς στόχους, στην οικονομική ανάκαμψη ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αξιολογούνται από τους θεσμούς». Ούτε ξήλωμα του μνημονιακού καθεστώτος («ανατροπή μέτρων»), ούτε «μονομερής ενέργεια» και μάλιστα όχι μόνο σε ότι αφορά μέτρα με δημοσιονομικό κόστος (όπως την κατάργηση φόρων, την αύξηση του αφορολόγητου ορίου, τις συντάξεις, τα «ανθρωπιστικά» κλπ), όπως είχε αρχικά λεχθεί, αλλά πολύ ευρύτερα, για οτιδήποτε μπορεί να «επηρεάσει αρνητικά» την «οικονομική ανάκαμψη ή την χρηματοπιστωτική σταθερότητα» πάντα σύμφωνα με την αποφασιστική επί του θέματος γνώμη των «θεσμών» που καλούνται να τα αξιολογήσουν. Περιττό να πούμε ότι κάτι τέτοιο αφορά τόσο την επαναφορά του κατώτατου μισθού και της εργασιακής νομοθεσίας αλλά και τις αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα με στόχο τον δημόσιο έλεγχό του (ούτε λόγος βέβαια για «δημόσια ιδιοκτησία» όπως προέβλεπε η ιδρυτική διακήρυξη του Σύριζα).
ΠΑΡΑΚΑΤΩ Ο Κ.ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ:
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι πως φθάσαμε ως εδώ. Πως λίγες μόνο βδομάδες μετά το ιστορικό αποτέλεσμα της 25ης Γενάρη έχουμε αναίρεση της λαϊκής εντολής για αντιμνημονιακή ανατροπή; Η απάντηση είναι μάλλον απλή: αυτό που κατέρρευσε σ’αυτές τις δυό βδομάδες είναι μια συγκεκριμένη επιλογή που στήριξε όλη την προσέγγιση του Σύριζα αυτά τα χρόνια, και ειδικότερα μετά το 2012. Η στρατηγική που απέκλειε τις «μονομερείς κινήσεις», όπως η στάση πληρωμών και, πολύ περισσότερο την έξοδο από το ευρώ, και θεωρούσε ότι:
– Στο θέμα του χρέους μπορούσε να βρεθεί ευνοϊκή για τον οφειλέτη λύση με τη σύμφωνη γνώμη του δανειστή, κατά το πρότυπο των συμφωνιών του Λονδίνου του 1953 για τα χρέη της Γερμανίας, παραβλέποντας φυσικά ότι οι λόγοι που είχαν τότε Σύμμαχοι να φερθούν γενναιόδωρα στη Γερμανία σε καμία περίπτωση δεν ισχύουν σήμερα για τους Ευρωπαίους σε ότι αφορά το ελληνικό, και γενικότερα το δημόσιο χρέος των υπερχρεωμένων κρατών της νυν ΕΕ.
– Η ανατροπή των Μνημονίων, η αποπομπή της Τρόϊκας και η «αλλαγή υποδείγματος» στην οικονομική πολιτική (με άλλα λόγια, η υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης) μπορούσαν να υλοποιηθούν άσχετα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης για το χρέος και, κυρίως, χωρίς να προκαλέσει ουσιαστική αντίδραση, πέρα από τις θεωρούμενες ως «μπλόφες» αρχικές απειλές, από την πλευρά των Ευρωπαίων. Το ήμισυ μάλιστα της χρηματοδότησης του προγράμματος της Θεσσαλονίκης προβλεπόταν να γίνει από ευρωπαϊκούς πόρους. Με άλλα λόγια, όχι μόνο οι Ευρωπαίοι δεν θα αντιδρούσαν αλλά θα χρηματοδοτούσαν μεγαλόψυχα την αντίθετη ακριβώς πολιτική από αυτήν που επέβαλλαν με κάθε μέσο την τελευταία πενταετία.
– Τέλος το σενάριο του «καλού ευρώ» προϋπέθετε και την ύπαρξη υπολογίσιμων συμμάχων σε επίπεδο κυβερνήσεων ή/και θεσμών (δεν αναφερόμαστε εδώ στην στήριξη κινημάτων ή άλλων αριστερών δυνάμεων). Κατά καιρούς αναφέρονταν ως ενδεχόμενοι τέτοιοι σύμμαχοι οι κυβερνήσεις Γαλλίας και Ιταλίας, οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, τέλος, σε ένα πραγματικό παραλήρημα φαντασίας, ο ίδιος ο Μάριο Ντράγκι!
Όλα αυτά κατέρρευσαν εντός ελάχιστων ημερών. Στις 4 Φλεβάρη η ΕΚΤ ανακοίνωσε την διακοπή της κύριας πηγής παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. Η εκροή που είχε αρχίσει πήρε σύντομα ανεξέλεγκτες διαστάσεις, χωρίς οι ελληνικές αρχές, φοβούμενες ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε απαρχή Grexit, να είναι διατεθειμένες να πάρουν το παραμικρό «μονομερές» μέτρο (όπως τον έλεγχο κεφαλαίων) για να το αντιμετωπίσουν. Η λέξη «διαγραφή» του χρέους, ή και «κούρεμα», απορρίφθηκαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από δανειστές τους οποίους εξόργιζε μόνο το άκουσμα αυτών των λέξεων (κάτι που οδήγησε στην άμεση σχεδόν απόσυρσή τους). Αντί της ανατροπής τους, το μόνο «εκτός διαπραγμάτευσης» πλαίσιο αποδείχθηκε ότι είναι η διατήρηση των Μνημονίων και της τροϊκανής εποπτείας. Καμία απολύτως χώρα δεν στήριξε τις ελληνικές θέσεις, πέρα από κάποιες διπλωματικές αβρότητες όσων ήθελαν η ελληνική κυβέρνηση να σώσει κάπως τα προσχήματα.
Ειλικρίνεια, η προϋπόθεση για να αποφευχθεί η οριστική ήττα
Σπάνια μια στρατηγική έχει διαψευστεί τόσο καθαρά και σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Γι αυτό και δίκαια ο Μανώλης Γλέζος μιλάει για «ψευδαίσθηση» και, στεκόμενος στο ύψος των περιστάσεων, ζητάει συγνώμη που συνέβαλε στην καλλιέργειά της στον λαό. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, αλλά αντίστροφα, η ελληνική κυβέρνηση, με τη βοήθεια ορισμένων εγχώριων ΜΜΕ, προσπαθεί να παρουσιάσει ένα συντριπτικό αποτέλεσμα ως «διαπραγματευτική επιτυχία» που επιβεβαιώνει ότι η «Ευρώπη είναι πεδίο διαπραγμάτευσης» που «αφήνει πίσω την Τροϊκα και τα Μνημόνια» και άλλα παρόμοια. Φοβούμενη να πράξει αυτό που με το θρυλικό του θάρρος τόλμησε ο Μανώλης Γλέζος, να παραδεχθεί δηλαδή τη αποτυχία της όλης στρατηγικής της, προσπαθεί να την συγκαλύψει «βαφτίζοντας το κρέας ψάρι» κατά την προσφιλή έκφραση.
ΚΑΙ Ο Κ.ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ
Το να παρουσιάζεται όμως μια ήττα ως «επιτυχία» είναι κάτι ίσως πολύ χειρότερο από την συγκεκριμένη ήττα. Διότι αφενός καθιστά τον κυβερνητικό λόγο μια εκδοχή επίσημης «ξύλινης γλώσσας», που απλώς καλείται να νομιμοποιήσει εκ των υστέρων την οποιαδήποτε απόφαση κάνοντας το άσπρο μαύρο, και αφετέρου διότι προετοιμάζει με μαθηματική ακρίβεια το έδαφος για επόμενες, και οριστικού χαρακτήρα ήττες. Διότι διαλύει εν τέλει τα ίδια τα κριτήρια που διαχωρίζουν την επιτυχία από την αναδίπλωση. Για να το πούμε καταφεύγοντας σε ένα γνωστό στους αριστερούς ιστορικό προηγούμενο, εάν η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, με την οποία η σοβιετική Ρωσία πέτυχε ειρήνη με τη Γερμανία αποδεχόμενη τεράστιες εδαφικές απώλειες, είχε ανακηρυχθεί σε «νίκη», δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είχε ηττηθεί η Οκτωβριανή επανάσταση.
Εάν θέλουμε λοιπόν να αποφύγουμε μια δεύτερη, και αυτή τη φορά οριστική ήττα, που θα τερματίσει, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την κοινωνία και την Αριστερά εντός και εκτός της χώρας μας, το ελληνικό αριστερό πείραμα, πρέπει να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα και να μιλήσουμε την γλώσσα της ειλικρίνειας. Η συζήτηση για την στρατηγική πρέπει επιτέλους να ξανανοίξει, χωρίς ταμπού και στη βάση των συνεδριακών αποφάσεων του Σύριζα που εδώ και καιρό έχουν μετατραπεί σε ακίνδυνο εικόνισμα. Αν ο Σύριζα έχει ακόμη λόγο ύπαρξης ως πολιτικό υποκείμενο, ως χώρος παραγωγής πολιτικής και συμβολής στον αγώνα των υποτελών τάξεων, δεν μπορεί παρά να συναινέσει σ’αυτό, στην σε βάθος ανάλυση της παρούσας κατάστασης και στον τρόπο υπέρβασής της.
HEIL GAP ( or mind the GAP)
